Dag 12- Kissimmee (Old Town)

Ondanks de moeheid gisteren, is 't ons gelukt wakker te blijven tot een uur of 22:00. De wekker ging gelukkig ook niet al te vroeg. Bij dit hotel was geen ontbijt inbegrepen, dus we gaan op de nuchtere maag op pad. Eerst nog ff tanken en dan op weg naar onze laatste bestemming van de vakantie: Kissimmee!

​Weg naar Kissimmee
​Met de radio op onze favoriete countryzender en een niet al te ingewikkelde route, ging het best lekker. Het werd minder leuk toen de honger toesloeg en er in geen velden of wegen een afslag/eettent/bezinepomp te vinden was. Na een half uurtje was het al vervelend, na een uur begonnen onze ingewanden elkaar op te eten. Gelukkig was rond het middaguur de redding nabij: een Wendy's. Nog nooit eerder geweest, maar de salade daar was prima te eten.

​OVERAL VALENTIJNSDAG
​Op de radio ging het doorlopend over Valentijnsdag, in de Wendy's wenste mevrouw ons een fijne Valentijnsdag, later in Old Town kregen we de 'Happy Valentines' naar ons hoofd geslingerd. Wie denkt dat we de commerciële onzin in NL al helemaal van de Americano's overgenomen hebben: je hebt geen idee. Het is hier nog veel erger.

Old Town
​Anyway, aangekomen in Old Town deed het ons erg aan Williams in Arizona denken. Paar koddige straatjes met allerlei super uiteenlopende winkeltjes: van leren accessoires tot steentjes tot kaarten tot t-shirt tot foto's tot.. nouja.. heel veel eigenlijk. Beetje doorheen gehuppeld en natuurlijk de nodige pronkjes op de kop getikt. Laat die creditcard maar fikken! Dachten we de meest rare figuren inmiddels wel gezien te hebben: hier zat een vrouw in d'r rolstoel heel druk te zijn met d'r aangeklede (huis)aapje... zucht. Omdat je nooit helemaal cold turkey moet gaan hebben we nog een drankje gedronken op het terras op een kruising bij de attracties en het podium. Een 'large beer' bleek een emmer te zijn en het small sapje was ook niet zo small (medium bestaat trouwens helemaal niet...) Gelukkig kostte het weer bijzonder weinig. Vanaf het terras nog heel veel meer bijzondere mensen kunnen bekijken. Er waren vooral veel bejaarden aanwezig, waarvan een stuk of 20 vast hun klapstoeltje voor het podium hadden gezet voor de show die ongeveer 3 uur later zou beginnen. Het handdoekje leggen voor dino's dus...

​Al Capone's Dinner & Show
​Na wat nacho's zijn we naar het hotel getogen. Ziet er goed uit met weer lekker ruime bedden en een leuk zwembad waar veel gebruik van gemaakt wordt. Naast het hotel zit een restaurant waar Al Capone's Dinner & Show plaatsvindt. We hadden geen idee wat we ervan moesten verwachten, maar het klonk Amerikaans genoeg om uit te proberen. Het feest begon al met wat acteurs die voor vermaak zorgden tijdens het wachten in de rij buiten. Na het wederom spotten van speciale mensen voor bijna een uur, mochten we naar binnen. Dat betekent dat je op de deur klopt, het wachtwoord noemt (2 Cherry Cokes) en naar een grote tafel geleid wordt. Buffet en drank zit bij de prijs in, dus we dachten 'we doen eens gek en nemen een rum-cola en een biertje. De rum-cola is ongeveer 50/50 gemixt, dus dat was direct de laatste van de avond. Hoe lief Amerikanen ook zijn, zodra het om eten gaat zijn ze opeens een stuk minder geduldig en sympathiek. Daar kwamen we in de rij bij het buffet achter. Eenmaal terug aan tafel nader kennis gemaakt met de 'familie'/ buren uit Florida. Daarna begon de show. Geen zin om helemaal te typen hoe of wat, maar het idee is dat er die avond een illegaal goktoernooi plaatsvindt en dat het publiek instructies krijgt hoe de detective die waarschijnlijk langskomt om de tuin te leiden. Wij waren onderdeel van de Richie(?) family, wat betekent dat als die naam genoemd werd iedereen uit die familie 'Forget about it!' moest roepen. Andere families hadden andere oneliners. Waarom snap ik nog steeds niet... maargoed. Verder moesten we regelmatig met servetjes zwaaien ter afleiding en kwamen we zogenaamd voor een bijeenkomst van de Italian Opera Lovers Society. Zonder het hele verhaal te vertellen: er werd gezongen, we hebben Al Capone niet gezien, sommige Amerikanen vinden werkelijk alles grappig en het verhaal had gelukkig een einde waarin ze nog lang en gelukkig leefden. Na flink wat uurtjes vermaak zijn we terug naar ons hotel gerold en lagen we al snel weer in coma.