Dag 8: Miami (Everglades)

10 februari 2018 - Everglades National Park, Verenigde Staten

Yeah, het is vandaag de 10e. We beginnen met Skypen met de mede-jarige (Elena) en daarna is het een salade wegwerken en de auto in duiken. We moeten om 14:00 bij de tour in de Everglades zijn, dus we kunnen niet al te laat weg. Gelukkig zijn de irritante mede-hostellers deze ochtend in geen velden of wegen te bekennen. Dat scheelt weer wat awkward gesprekken met Marijke Helwegen en haar Franse schandknaapje. 

Roadtrippen
De trip verloopt eigenlijk heel voorspoedig. Op de helft stoppen we nog ff voor een bagel en wat benzine (weer een giller, 30 liter voor nog geen 20 eypo). Naarmate we meer in de buurt komen van onze bestemming zien we met de mile meer platgereden slangen langs de weg liggen. Niet echt iets om blij van te worden.

Ook komen we gigantisch veel motorclubs tegen onderweg. Veel oudjes op pad deze zaterdag. Bij de eerste Visitors Center stoppen we even en zien we de Sons of Anarchy nog net opstappen. Zo'n 20 minuutjes later komen we bij het park aan.

Everglades National Park
Helaas zit de parkeerplaats vol, dus raggen we de auto net als alle andere netjes in de berm langs de snelweg. Het is buiten inmiddels flink opgewarmd. Na wat hobbels in de weg (dooie slangen) en een alligator bij de ingang zijn we waar we moeten zijn en halen we de tickets voor de tour vast op. Het is nog een uurtje wachten dus mooi tijd voor een broodje en Skype met de ouwes. Door de wind soms een beetje lastig te verstaan, maar zo interessant was het toch al niet. Voor de tour begint vertelt een ranger wat over het gebied en krijgen we een video te zien. Een kwartier te laat vertrekken we (dankzij een zeikfamilie die per se bij elkaar wil zitten). Op naar de crocs en de pythons die er nogal veel schijnen te zitten. De bestuurders is tegelijkertijd de 'wildspotter' dus dat levert wel spannende momenten op. Eerst zien we wat vogels en het duurt niet lang voordat we het verschil tussen de krokodil (V-vorminge snuit, lichte kleur, rotbeest) en een alligator (donker, U-vormige bek, koddig) weten en haarfijn uitgelegd gekregen hebben hoe de verschillende ecosystemen van het park met elkaar in verbinding staan. De ranger weet gelukkig boeiend te vertellen en het ritje gaat lekker vlot. Dubbel fijn: we vangen veel wind en worden dus niet gefrituurd hier in Mordor. 

​Op de helft krijgen we een kwartiertje om de benen te strekken en de uitkijktoren te beklimmen. Mooi uitzicht. De Everglades is niet wat we qua natuur verwacht hadden, maar het is zeker de moeite waard. We worden nog gewaarschuwd voor de kraaien in het park omdat die rustig je tas openen om er iets uit te halen. 

​Het tweede deel van de rit zien we de ene naar de andere gator langs de weg liggen. De oudjes naast ons willen graag foto's maken, maar opa is niet zo rap met z'n telefoon dus helpen we een handje. Na 2 uur is de tour afgelopen en rijden we naar onze eindbestemming: Miami Beach. 

SoBe Hostel​
​Uiteraard is parkeren rondom het hostel een drama, dus we gooien eerst de tassen neer en zetten de auto vervolgens in de parkeergarage 6 blocks verderop. Na het inchecken onze kamer gecheckt en meteen terug naar de bar beneden voor Happy Hour. Begonnen met rum ananas, een verrassende combi maar wel lekker. Daarna nog een Cuba Libre. Voor het avondeten lopen we naar een toko iets verderop: La Locanda. De alcohol begint inmiddels een beetje naar ons hoofd te stijgen, maar omdat er een verjaardag te vieren is bestellen we nog een lekkere fles prosecco. De kelner checkt onze ID's en blijkt zelf vandaag ook jarig te zijn. Dikke high five dus! Om nu eens niet vervelend te doen bestellen we gewoon een pizza die superlekker is. Daarna komt de verrassing: tiramisu van het huis met een kaarsje en een rij personeel dat kwam zingen. Supersnoezig. Met een rood hoofd en een blije buik teruggegaan naar het hostel. Daar was het gigantisch druk en om nog even te delen in de feestvreugde zijn we maar weer verder gegaan met cocktails drinken. Nog wat gesocialized met 2 vervelende Nederlanders en een leuke Cubaan. Daarna ging het lichtje toch wel uit en zijn we ons krakende rotbed in gestapt voor de welverdiende nachtrust.