Dag 18: Page - Zion

Nu de paar dagen Page erop zitten is het tijd voor een wat spannendere bestemming: Zion. Dat betekent dat we weer in Utah moeten zijn en dus een uurtje minder te besteden hebben vandaag. Na het opvouwen van de gewassen kleren, een ontbijtje en videobellen trekken we de deur definitief achter ons dicht.

Iets voorbij de dam waar we gisteren waren stoppen we nog snel om te tanken. Er zit nog voor 100 mijl in, maar je weet hier maar nooit hoe lang het duurt voor je weer in de bewoonde wereld bent. De benzine is hier relatief duur, wat betekent dat we voor het volgooien van de tank nu iets meer dan 30 dollar kwijt zijn. Nog steeds niks, dus. Een zender vinden die niet na een half uur begint te storen blijft een uitdaging hier. Eerst hebben we de Amerikaanse Sky Radio te pakken. Daarna een country zender, waar ze om stipt 12 uur het Amerikaanse volkslied draaien. Dat hoorden we al eens eerder, maar toen mistte de context. Nu verteld de DJ dat dat is om 'even een break te nemen en stil te staan bij het feit dat je in het meest geweldige land ter wereld woont'. Je zou er toch van over je nek gaan...

Al snel naar ons vertrek zijn we de grens tussen Arizona overgestoken en bevinden we ons in Utah, maar we blijven kilometers lang een beetje boven de grens hangen. Het eerste noemenswaardige dorpje waar we doorheen rijden is Kanab. Dat is verrassend groot en ziet er super koddig uit. Jammer dat we hier nog nooit van gehoord hadden, want dit is wel een stop van een halve dag of meer waard. Er leek in ieder geval meer te beleven dan in Page zelf... 

Zion National Park

De rit duurt in totaal maar een uur of 2, dus verder komen we niet echt meer langs iets noemenswaardigs voor we Zion via de East entrance inrijden. Wel even de nodige peso's aftikken en dan kijken we onze ogen uit. Het wordt een beetje saai, maar man, wat is het hier mooi. ALWEER JA. Voor de tweede tunnel moeten we een half uurtje ofzo wachten. Deze is namelijk ooit gebouwd op de voertuigen van toen, wat betekent dat de gemiddelde camper hier er niet op 1 weghelft doorheen past. Het gevolg: het verkeer van beide kanten moet er om en om doorheen geleid worden zodat alles over de middenstreep kan. Nogal een operatie als je ziet hoe druk het hier is. Gelukkig komen de meeste mensen via de zuidingang of met de shuttle vanuit het dorpje ernaast, Springdale. 

Na de tunnel is het weer een kwestie van afdalen en veel bochtenwerk, maar dit keer gelukkig zonder continu gevoelsmatig over het randje te hangen. Wanneer we in de buurt komen zien we wat we al verwacht hadden rond dit tijdstip (ongeveer 13:00): alles zit vol. We parkeren dan maar net buiten het park. Kost wat, maar dan hebben we nog wat aan onze dag en hoeven we nu even niet verder te zoeken/ na te denken. We duiken nog even snel Café Soleil met allerlei kunst in voor een kop koffie en een plaspauze. Dan lopen we naar de ingang en lopen we meteen even bij Zion Outfitter naar binnen om te informeren naar de mogelijkheden voor fietshuur morgen. We kunnen morgen gewoon binnen komen vallen voor een fiets en hoewel de fietsen geen slot hebben, kunnen we ze met een gerust hart aan het begin van een hike route achterlaten, zo verzekert de jongen achter de balie ons. Er is nog nooit een fiets gejat. Daar vertrouwen en hopen we dan maar op. In het park zelf bekijken we het Visitor Center. Dat stelt niet zoveel voor en vertelt ons niks nieuws ten opzicht van de kaart met routes. Dan maar de gekozen route op. 

Watchman Trail

Watchman Trail is een route van 5,3 km met 112 hoogtemeters waar je heen en terug zo'n 2 uur over doet volgens de kaart. Hij valt onder de 'moderate routes'. We willen niet meteen voor Easy gaan vandaag en alles wat onder Streanuous valt (waaronder de welbekende Angel's Landing- route) laten we deze vakantie aan ons voorbij gaan. Je moet het lot niet blijven tarten. 

Na ongeveer een kwartier onderweg te zijn weten we weer waarom we dit wel heftig genoeg vinden. De zon brand volle bak op onze witte huidjes, het is warm, we voelen het hoogteverschil weer (veel gapen, hoofdpijn) en de tocht naar boven blijkt toch best een hele opgave. Zo nu en worden we verblijd door wat berggeiten die zich spontaan laten zien, net als vlinders, hagedisjes, mussen en meer. Beestjes genoeg hier. De tocht is erg mooi, maar zo nu en dan moeten we toch even met wat water voorzien van Nuun-tabletten bijkomen. Aan het einde van de route is er nog de mogelijkheid een extra rondje te doen, maar we vinden het wel best en gaan voor de klim naar beneden. Deze is natuurlijk een stuk beter te doen, maar het blijft opletten met alle (losliggende) stenen, het mulle zand en de smalle looppaden.

Eenmaal beneden inspecteren we het watertje nog even van dichtbij en vergeten we maar snel dat we ooit het idee hadden om de Pa'rus trail hier nog achteraan te lopen. In plaats daarvan kijken we even bij de biertuin bij de ingang. Achter de bar staat een fucking kenau die beter iets anders met haar leven kan doen, want de gemiddelde begrafenisondernemer is opbeurender. Gelukkig is het biertje wel lekker. Met een houten kont zoeken we de auto weer op en zijn we binnen 5 minuten bij ons motel. Daar is de ontvangst een stuk hartelijker en we zijn erg blij met de kamer. Na wat zoekwerk hebben we er zelfs een koelkast in gevonden... 

Oscar's cafe

Aan eettentjes in de omgeving geen gebrek, maar om wat makkelijker een keuze te maken raadplegen we Google reviews en Tripadvisor. Die zijn beiden erg enthousiast over Oscar's café, op een paar minuten lopen van hier. Het duurt even voor er buiten een tafel voor ons vrijkomt, maar de fish taco's en het achterlijk grote toetje (brownie, vanilleijs en een kilo slagroom) zijn het zeker waard. Nu hoeven we alleen nog de weg af te rollen naar het motel en de laatste zandkorrels van ons af te spoelen voor we in bed kunnen duiken. Het enige dat nog op het programma staat nu (nadat we de blog weer de lucht in hebben) is drinken, drinken en nog eens drinken. Als in water en thee, in de hoop dat we morgen weer een beetje fitter zijn en ook Bryce straks kunnen handelen op nog meer hoogte.