Dag 20: Bryce Canyon National Park

Zion beviel ons uitstekend en vandaag gaan we op naar het laatste nationale park van deze vakantie: Bryce Canyon. Dat betekent weer op tijd uit de bedjes. Eerst maken we nog een kleine detour terug naar Kanab. We moeten toch die kant op en besluiten er nog even te gaan kijken bij Denny's Wigwam (waarvan de winkel qua grootte toch wat tegenvalt) en een klein rondje langs de supermarkt en het bezoekerscentrum daar. Het is 6 graden celsius, dus de truien zijn geen overbodige luxe. 

Na deze korte stop rijden we terug naar de Mt. Carmel Junction en doen we gelijk een brunch bij het Thunderbird restaurant. Een superleuke ouderwetse diner met muziek en allemaal mooie spulletjes uit de jaren 50/60/70. Ook het eten is erg goed, met als hoogtepunt hun zelfgebakken pie's. Na de omelet en biscuits met gravy is er nog net ruimte om de appeltaart met buttered rum sauce te delen.  

Nu kunnen we écht op weg. Al snel rijden we door Orderville, Glendale en langs Alton. Allemaal dorpjes met op z'n hoogst een paar honderd inwoners. Behalve wat kroegjes en veel leuke oldtimers valt er weinig te zien. Vlak voor Bryce Canyon ligt Red Canyon. Je raad het al: veel rode rotsen aan die kant. We stoppen even bij het bezoekerscentrum. Omdat Bryce zo hoog ligt en we de kans op hoogteziekte zoveel mogelijk willen beperken, zijn we gisteravond vast gestart met het drinken van extra water/thee/koffie. Het gevolg is nu dat we om de haverklap moeten piesen. Gelukkig zijn we er weer op tijd bij en kunnen we na het meepakken van nog een paar foldertjes weer met een gerust hart en een lege blaas verder. Red Canyon lijkt vooral bij fietsers in de smaak te vallen. Er lopen geen heel bijzondere trails dus wij houden het bij de scenic route. De oren poppen al aardig en ook de maagjes laten ons duidelijk blijken dat we weer aan het stijgen zijn.

Aangekomen bij Bryce tikken we weer entree af en rijden we het park in. We proberen wijs te worden uit de kaart en besluiten eerst maar helemaal de route omhoog te rijden om bij de afdaling wat uitzichtpunten mee te pakken. Die bevinden zich dan ook allemaal aan de rechterkant van de weg. Hoe hoger we komen, hoe meer last we van de hoogte krijgen. Gapen, misselijk, zware benen.... Wanneer we het bovenste punt bereikt hebben (op 2778 meter) voelen we ons officieel dronken en beroerd. Ook daar weer een sanitaire stop voordat we het aandurven om rustig af te dalen. De hikes laten we vandaag voor wat ze zijn, dat wordt hem ondanks de liters vocht die we uit voorzorg gedronken hebben dus niet. Wel zien we dat er aan het begin van het park (wat nog steeds op hoogte is maar niet zo extreem) een sissyroute zit van nog geen kilometer heen en weer. Als we die levend bereiken lopen we die wel voor het idee. 

Met lood in de schoenen beginnen we aan de barre tocht. Ondertussen bedenken we ons dat je niet gewaarschuwd wordt over het besturen van een auto terwijl je last hebt van de hoogte. Drunk driving lijkt het wel. Voor het einde van de eerste halve kilometer pakken we een bankje en genieten we van het uitzicht. Als we naar links kijken zien we dat we er ons een kleine klim te wachten staat om het uitzichtpunt te bereiken. We hebben al heel snel bedacht dat we dat niet gaan halen en maken rechtsomkeert. 

Met moeite stappen we weer in de auto en rijden we naar Tropic, onze eindbestemming van vandaag. Na een kort rondje door het stadje waar niets te beleven valt checken we in bij het motel. We gooien de tassen in de kamer en haasten ons in bed voor een kort dutje. We voelen ons weer een beetje mens en besloten naar de pizzeria te gaan even verderop. De reviews van de andere restaurants zijn niet al te best. De buikjes nog ronder gegeten met jalapeno poppers en een gedeelde pizza. Daarna strompelen we naar onze motel kamer. Onder het genot van een kopje koffie schrijven we deze blog en kijken we ondertussen naar de impractical jokers. Straks lekker warmpjes tegen elkaar aan in slaap vallen.

Morgen rijden we naar Salt Lake City, de laatste stop van deze vakantie.