Dag 5: Clayton, GA

Zo, we hebben heerlijk geslapen en zijn nog geen bed bugs tegengekomen. Ook het geluid viel reuze mee, ondanks dat we langs een drukke weg zitten. Na het opfrissen duiken we rond een uur of 8:00 bij de buren naar binnen, het Rusty Bike Café. Overal natuurlijk mooie motorpronkjes en de bediening is erg aardig. De menukaart... tja. Veel vlees, eieren, pancakes en wat french toast. We kiezen beiden iets met een leuke naam en zitten gelijk aan onze aanbevolen dagelijkse hoeveelheid sodium. Beetje koffie er bij in en we zijn klaar om te gaan. Het heeft vannacht gevroren, dus we moeten wel heel even wachten tot de auto ontdooid is. Vervolgens krijgen we zo'n 10 minuten de ruitenwisser niet uit, maar gelukkig lost alles zichzelf uiteindelijk op. 

We geven gas en rijden richting de Tallulah Gorge State Park. Het is even zoeken naar de juiste ingang, maar eenmaal daar valt de drukte gelukkig reeeeeuze mee. Na alle reviews hadden we drommen toeristen verwacht, maar misschien is dit wat ze in Georgia als 'druk' beschouwen. Wij vinden het perfect. Even de auto neergooien, 5 dollar betalen en op naar het visitor center. Daar vertelt een lieve oude mevrouw ons in rap tempo hoe we de North Rim Trail en de South Rim Trail kunnen lopen, terwijl ze allerlei punten op de plattegrond geel markeert. Als je vervolgens in het gebouw naar beneden loopt kom je eerst langs allemaal opgezette dieren (wij gaan voor de zwarte beren, bevers en possums) en kom je buiten precies op het goede startpunt uit. 

We beginnen met North. De trappen hier vallen reuze mee. Ook hier waren we wat huiverig voor gezien de reviews. De trails samen zijn zo'n 2,5 mijl, zo'n 4 kilometer. Niet zo ver, maar wel heeeeel veel op en af. Om van noord naar zuid te komen is best een uitdaging. Van de kaart en de borden onderweg worden we niet veel wijzer, dus zoals altijd moeten we weer een 100-baans weg oversteken. Uiteindelijk hebben we de hele route gelopen, met als kers op de taart het uitkijkpunt met de hangbrug. Daarvoor moeten we wel 1062 trappen af en vervolgens weer op. Flashbacks naar de stairmaster bij Fitnessfarm dus... Maar het was de moeite waard! Prachtig park. Het enige wat jammer is, is dat je als gewone wandelaar de kayakkers niet te water ziet gaan. De bikkels. Onderweg gaat de temperatuur van BRRR naar PFFFF dus we droppen steeds meer laagjes kleding. Als in Amerika het zonnetje schijnt, wordt het ook meteen bloedheet. 

Terug bij het bezoekerscentrum ons bakje half bevroren fruit kortgemaakt (de koelkast staat op standje Siberië) en een jas gekocht. Daarna doen we een eerste autoswitch en gaat Elise voor het eerst deze vakantie rijden. Berend zijn nummer voor de zekerheid vast onder favorieten gezet, voor het geval dat. De route naar de volgende stop gaat via ons motel, dus we droppen de overbodige kleding en doen nog een snelle outfit-wissel. Gemak dient de mens. Dan door naar Black Rock Mountain State Park. Om de juiste route dit park in de vinden, blijkt nog een grotere uitdaging dan de volgende. We rijden stijl omhoog en met veel bochtenwerk. Leuk rijden, vooral wanneer het lekker rustig is. 

We hadden onze parkpass alweer weggemieterd en bij de ingang hier bleek dat een pas hier voor alle parken geldig is... Maarja, we wilden de oude meneer bij het poortje ook niet teleurstellen natuurlijk en dragen graag ons steentje bij aan de natuur hier, dus nog maar een pas gekocht. In het bezoekerscentrumpje weinig boeiend dus weer een stukje naar beneden gereden voor de Tennessee Rock Trail: een rondje van omgerekend zo'n 3,5 km. Maar ook hier gingen we stijl omhoog en weer naar beneden. Het was iedere stap goed opletten want voor je het weet ben je door een boomwortel gevloerd. Helaas geen zwarte beren gezien in dit nogal saai uitziende bos, maar wel een foto mogen maken van een super lieve hond die ter adoptie is en waarvan de vrouw een leuke actiefoto op het wandelpad wilde. Echt een popje, maar de rest van de trip meenemen en vervolgens op schoot naar Nederland is niet echt een optie. Hij leek wat op Mazzel uit De Ongelofelijke Reis. Eenmaal op het uitzichtpunt kwamen we tot de conclusie dat dit echt niet de moeite waard was (hoewel de wandeling zelf wel tof is, hoor) en zijn maar wel snel doorgelopen naar de parkeerplaats. 

Vervolgens nog een keer naar boven gereden en meneer gevraagd waar we de watervalletjes konden vinden. Volgens hem moest je dan iets van 300 treden op en af lopen en was het niet de moeite. Annemarie ging al bijna van d'r stokje bij de gedachte aan nog meer trappen, dus we zijn naar het meertje gereden. Daar de superkorte Black Rock Lake Trail langs prachtig helder water gedaan en toen was het alweer rond half 4. Tijd voor een snack. 

Nu staat Taco Bell al jaren op ons lijstje maar komt het er nooit van (ook niet in Nederland), maar laat er nu net eentje dicht bij ons motel zitten. We parkeren tussen de sjappies en bestellen binnen een bowl en een burrito. Prima te eten! Daarna terug naar het motel om wat te chillen en Formule 1 terug te kijken. Nog even wat eten bij de andere buren (Manrique's Mexican), bijna omver gereden worden door de popo en dan is de dag alweer voorbij. Morgen een spannend programma, dus als jullie na deze blog niks meer van ons vernemen dan hebben we het in ieder geval leuk gehad de eerste dagen hier :-)