Dag 7: Dollywood

Wederom op tijd uit de veren. Tas ingepakt, kofferbak volgepropt en ready to hit the road. Dolly, here we come!

Smoky mountains
We vroegen ons onderweg af waarom het Great Smoky Mountains heet. Zodra we er door heen rijden krijgen we het antwoord. De wolken blijven tussen de bomen hangen waardoor het lijkt op... jup, rook. Uit die wolken komt ook aardig wat regen. We rijden het nationale park in. Overal verkeersborden met de waarschuwing voor overstekende elk (eland). Nou na een kilometer was het al raak. Een hele kudde die op zijn gemakje gaat oversteken. De regen boeit hen niet veel. We rijden op ons gemakje verder. Onderweg nog een paar kalkoenen gespot. Het gaat steeds harder regenen en het zicht is slecht. Boven in de bergen ligt ook wat sneeuw. In het bos nog even een korte plasstop met een prachtig uitzicht. Proppen ook nog een bagel naar binnen. Nog een half uurtje rijden en dan zijn we er.

Dollywood
We rijden de parkeerplaats op en daar pakken we het treintje naar de ingang. We moeten nog heel even wachten tot we naar binnen kunnen. Tickets moeten via de mail binnen komen. We willen natuurlijk wel KORTING! Het universum is ons goed gezind en rond half 11 hebben we de tickets in de mailbox zitten. YES! We lopen een klein stukje het park in en dan begint het te plenzen. We besluiten een restaurantje binnen te gaan voor een vroege lunch, maken een game plan voor de dag en hopen dat de regen snel stopt.

Als eerste de achtbaan Blazing Fury, een indoor achtbaan en niet al te spannend. Fijn begin. In het park zit een opvang voor geadopteerde vogels. Voornamelijk Bald Eagles (zeearend). Ze kijken lief, maar we steken toch maar niet onze vingers door het gaas. Als je in Dollywood bent moet je de beroemde cinnamon bread met icing en apple butter sauce gegeten hebben. Uiteraard doen we dat en nemen er een koffie bij. Yummie!  Er zijn ook verschillende optredens in het park. Zijn er maar even naar 1 gaan kijken. Not too bad, maar iets te christelijk. Klein stukje doorgelopen en daar de Dollywood Express gepakt. Is een treinrit van ongeveer 20 min. Het spoor loopt door park en klein stukje door het bos. In het bos kan meneer de machinist zijn fluitkunsten laten horen. Yahee! De regen stopt dus we besluiten wat achtbanen te pakken. Eerst de Tennessee Tornado (deze drievoudige spiraalvormige achtbaan geeft je het gevoel dat je in een trechterwolk bent beland terwijl je door een val van 128 voet door een echte berg zoeft met snelheden van bijna 70 mph).  Next up, de houten achtbaan Thunderhead. Niet voor niets dat je een extra riem hebt. Het gaat zo snel dat de bips los komt van het zitje. We lopen het rondje af terug naar het beginpunt. We bekijken nog wat winkeltjes, slaan wat pronken in en nemen nog een 'puntje' appeltaart voor bij de koffie. Inmiddels komt het zonnetje ook door. Er staat nog 1 achtbaan op ons lijstje en dat is de Lightning Rod. Ook een achtbaan, maar dan nog een stukje heftiger (je wordt gelanceerd en gaat van nul tot 45 mph meer dan 20 verdiepingen omhoog en dan een vrije val naar beneden. Daarna nog een vrije val met een topsnelheid van 73 mph). De ingewanden zijn flink gehusseld en het is nu wel genoeg geweest. Nog 1 keer de giftshop in, want er staat nog geld op de rekening. Met het treintje terug naar de auto.

De avond valt
Met 20 min zijn we in Gatlinburg. Het motel ziet er wat afgetrapt uit, maar als we de kamerdeur openen is het dikke prima. Het is inmiddels al 19:00uur. Ons spijsverteringskanaal kan geen hele maaltijd meer aan. Een kleine salade van de supermarkt is meer dan genoeg. Het angstzweet moet nog even worden afgespoeld en dan is het tijd voor ons avondritueel. 

“I always just thought if you see somebody without a smile, give’em yours!” – Dolly Parton